نامسلمان

پس از درگذشت پیامبر گرامی ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ، و اصطکاک فرهنگ اسلامی با اندیشه های وارداتی رومی و ایرانی و هندی، پدیده نو اندیشی در دین، در مجامع علمی قد برافراشت و گروهی تحت عنوان اصلاح گران دینی و مبارزه با بدعت ها و پیرایه ها، مکتب هایی را پی ریزی کردند، که متأسفانه نه تنها به بدعت ستیزی نیانجامید، بلکه منشأ یک رشته بدعت های تازه بر پیکر دینی گردید.

برخی که از دور شاهد جریان ها هستند، آنان را مصلح و نو اندیش می شمردند.[1] در حاالی که آنان بحق، مصداق این آیه: آن گاه که به آنان گفته می شود، از فساد بپرهیزید، می گویند، ما اصلاح گران هستیم،[2] می باشند اخیراً نو اندیشی دینی در قالب (مبارزه با شرک و بدعت) ظهور کرده و از این عنوان زیبا، که قلب هر موحدی برای آن می طپید، در ترویج برداشت های فاسد، انحرافی و شخصی خود بهره می گیرند.

پایه گذار اصلی این نوع طرز تفکر، احمد بن تیمیه حرانی دمشقی است که بین سال های 662  تا 726 می زیست، و پس از خاموشی موج اندیشه های او، بار دیگر در قرن دوازدهم، فردی به نام محمد بن عبد الوهاب نجدی، احیاگر اندیشه های مرده و متروک او گشت و مذهب وهابیّت را بنیان نهاد، در بطن اصول وهابیت امور زیر نهفته است: 1ـ خشونت فوق العاده. 2ـ تحمیل عقیده. 3ـ تعصب شدید. 4ـ عدم آشنایی با ارزش های فرهنگی. 5ـ جمود و مخالفت با هر پدیده نوین. 6ـ ضعف منطق و برداشت غلط و نادرست از واژه های قرآنی. [3]

بر اساس این برداشت غلط و نادرست از واژه های قرآنی می توان ویژگی های این مذهب را در سه مسئله خلاصه کرد: 1ـ دعوت به تجسم 2ـ کاستن از مقامات انبیاء و اولیای الهی 3ـ تکفیر مسلمین. آئین و هابیت به امر مستقیم وزارت مستعمرات انگلستان به منظور ایجاد تفرقه و فتنه و جنگ های خونین در راستای خواست های استعمارگران و تأمین منافع آنان، تأسیس گردید، تا در شرائط حساس به عنوان اهرم فشار بر علیه مسلمانان عموماً و شیعیان خصوصاً از وجود آنان بهره گیرند.

 از این رهگذر بود که آنان در راستای تحقق اهداف استعمار در بدو رسیدن به قدرت در دو مرحله عملی و تبلیغاتی وارد عمل شدند، در مقام عمل در سال 1344 در یک حرکت حساب شده مراقد و قبور امامان شیعه در بقیع را، به بهانه واهی آثار شرک، ویران کرده و با خاک یکسان نمودند. [4]

سپس در سال 1216 به کربلا حمله کردند و هزاران نفر از مردم کوچه و بازار و زنان و کودکان را به قتل رسانده و حرم مطهر امام حسین ـ علیه السلام ـ را ویران کردند، و هر چه یافتند غارت کرده و با خود بردند، و اسم این کار را جهاد فی سبیل الله و مبارزه برای نشر توحید گذاردند. [5] و آن گاه در سال 1220 به نجف حمله کردند ولی موفق به تسخیر شهر نشدند و به غارت روستا های اطراف پرداختند. [6]

این عملیات امروز نیز به شکل دیگر ادامه دارد، که نمونه هایی از آن را در حکومت طالبان در افغانستان و در بمب گذاری های گروه سپاه صحابه در پاکستان و بمب گذاری های گروه القاعده و قتل عام بسیار وحشتناک و بی رحمانه  و تخریب حرم عسکریین در عراق، به روشنی می شود دید.

در مقام تبلیغات، علما و مفتی های وهابی، در جنگ 33 روزه حزب الله با اسرائیل، فتوا دادند که کمک به حزب الله به خاطر این که شیعه هستند جایز نیست، به دنبال آن به منظور تحریک احساسات اهل سنت و ایجاد نفاق بر علیه شیعه، تبلیغات زهرآگینی تحت عنوان گسترش تشیع در جهان به راه  انداختند. و هم چنین اخیراً وهابی های عربستان 10 میلیون جلد کتاب علیه شیعه چاپ و در میان حجاج پخش کرده اند.  و این گونه همه ساله تکرار می شود. و خطبای آنان از سم پاشی و تبلیغات علیه شیعه در این مراسم، دریغ نمی نمایند. [7]

از آن جا که عالمان و دانشمندان، مسئول پاسداری از مرز های دینی و جلوگیری از هر نوع ظهور بدعت بوده و بر آنان واجب است پیوسته مراقب سخنان گویندگان و نویسندگان منحرف و گمراه باشند، تا با بیانات به ظاهر فریبنده و زیبا، اندیشه های مسموم را در لعاب شیرین به خورد مردم ندهند. علما و دانشمندان شیعه به منظور افشای ماهیت مذهب وهابیت و آشکار ساختن، انحراف، بدعت و گمراهی آنها کتاب هایی، از بدو پیدایش آنان تاکنون به رشته تحریر در آورده اند، که ذیلاً به برخی از آن ها اشاره می شود:

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:

منهج الرشاد لمن اراد السّداد، تألیف شیخ جعفر کاشف الغطاء.

الآیات البینات فی قمع البدع و الضلال، تألیف شیخ محمد حسین آل کاشف الغطاء.

کشف الارتیاب عن اتباع محمد بن عبد الوهاب، تألیف سید محسن عاملی.

الاصول الاربعه فی تردید الوهابیه، تألیف حکیم معراج الدین.

خدا در آئین وهابیت، تألیف سید محمود عظیمی.

وهابیت مبانی فکر و کارنامه عملی، تالیف جعفر سبحانی.

شیعه پاسخ می گوید، تالیف ناصر مکارم شیرازی.

برائة الشیعه من مفتریات الوهابیه، محمد احمد حامد سودانی.

البراهین الجلیّه فی دفع شبهات الوهابیه و دفع تشکیکاتهم، تالیف محمد حسن آغا میر قزوینی.

ثامن شوال،تالیف سید عبد الرزاق موسوی مقرّم.

وهابیان، تالیف علی اصغر فقیهی.

تحلیل نو بر عقائد وهابیان، تالیف محمد حسن ابراهیمی.

الرد علی الوهابیه، تالیف شیخ مهدی اصفهانی.

کشف النقاب عن عقاید ابن عبد الوهاب، سید علی نقی نقوی لکنهوی.

نقد و تحلیلی پیرامون وهابی گری، تالیف دکتر همایون همتی.

الرد علی فتاوی الوهابیین، تالیف سید حسن صدر کاظمی.

کفر الوهابیه، تالیف شیخ محمد علی قمی کربلائی حائری.

الرد علی الوهابیه، تالیف شیخ محمد علی اردبادی بن ابی القاسم نجفی.

---------------------------------------------------------

1.  سبحانی، جعفر، وهابیت مبانی فکری و کارنامه عملی، موسسه امام صادق ـ علیه السلام ـ، 1380، به نقل از کتاب زعماء الاصلاح، تالیف، مصری، احمد امین.

2.  بقره / 11.

3.  مکارم شیرازی، ناصر، وهابیت بر سر دو راهی، مدرسه الامام علی بن ابی طالب ـ علیه السلام ـ، 1384، ص 15.

4.  مکارم شیرازی، ناصر، شیعه پاسخ می گوید، مدرسه الامام علی بین ابی طالب ـ علیه السلام ـ، 1383، ص 102.

5.  مکارم شیرازی، ناصر، وهابیت بر سر دو راهی، پیشین، ص 34.

6.  سبحانی، جعفر، وهابیت مبانی فکری و کارنامه عملی، موسسه امام صادق ـ علیه السلام ـ، 1380، ص 41.

7.  مکارم شیرازی، ناصر، شیعه پاسخ می گوید، پیشین، ص 12.

منبع: نرم افزار پاسخ 2.5